این مطلب توسط خانم گریوانی کتابدار کتابخانه عمومی نوشته شده است:
برای نوش آفرین انصاری
سالهاست می شناسمت. حرفهایت عرفانی و دلنشین است. چهارده سال پیش، توی کتابهای قدیمی کتابخانۀ دهخدا، کتاب" مجموعه مقالات درباره کتاب و کتابداری" را که چهل سال پیش نوشته بودی، پیدا کردم. مثل گنجینه ای ارزشمند از آن نگهداری می کنم. هر بار که می خوانمش چیز جدیدی کشف می کنم. مصاحبه ات با مجله "کتاب ماه کلیات "را نیز خوانده ام. همین دو تاکافی است، تا تو را خیلی خوب بشناسم و دوستت داشته باشم. تمام تلاشم را می کنم تا تورا الگوی خودم قرار دهم ،تاریخ و فرهنگ ایران را خوب بشناسم.دربُعد اجتماعی کتابداری بیشترکار کنم.
همه ی اعضای کتابخانه ام، برایم عزیز و دوست داشتنی اند، حتی این امید شیطون و بازیگوش هم برایم عزیز است. یک روز که سرمان شلوغ بود، کارتهای عضویت کتابخانه را از روی میز برداشته بود.توی مدرسه،کارتها را نصف قیمت به همکلاسی هاش فروخته بود.به آنها یادآوری کرده بود که اگر شک کردیم بگویند کارت مال پسر خاله شان است.آنقدر کارت پسر خاله آوردند،تا اینکه لو رفتند.
یادت هست توی مقاله "چرا ما رانگاناتان نداریم " نوشته بودی "ما باید هر کدام یک نفر را کتابدار شناس کنیم." هم کتابداری می کنم و هم برای معرفی حرفه ام به مردم تمام تلاشم را می کنم. یا اینکه نوشته بودی "کتابدار باید آنقدرخوب کار کند که همه دریابند که کس دیگری نخواهد توانست جای اورا بگیرد." یا آنجا که گفته بودی" ما نیازمند کتابدار متفکرواهل علم هستیم نه یک تکنسین که فقط خدمات فنی را انجام می دهد." در یکی از مصاحبه هایت گفته بودی "کتابدار کتابخانه عمومی باید دارای آزادی عمل در ارائه خدمات باشد."
هر از گاهی، می روم سراغ کتاب و مصاحبه هایت، دوباره انرژی می گیرم. و با علاقه و اشتیاق کتابداری می کنم.
ما اگر چه رانگاناتان نداریم، ولی نوش آفرین که داریم
دریافت
دریافت